Bazen efkar basar güz gecelerini
özlem yağar savrulur gidersin
geçip gider gözlerinden apansız
yine yapayalnızsın bozkırda
ay ışığında akan dere nazlı, kalp silme yalnız.

Bazen soğuk kış
gecelerinde anıların kıyısında
engellenir kalırsın, takılırsın
zaman denen bir zorbaya.

Duvara,
taş kaldırımlara çarpar yüreğin sesi,
nereye gittiğini bilmeden
attıkça o anlamsız adımlar,
sürükler duyguları mutluluktan maviye kesmiş
bir tutku ikliminde yılkıya bırakılmış atları özlersin.
Yakamozlar deniz üstünde göz kırpar
acı ve ihanet sıra sıra dizilir
rüzgârın esintisinde düşmüş denize
akşamın kırmızı karanfili..
Bazen kısa bir mutluluk senaryosu
ıssız dağlar, aysız yıldızsız geceler
sessizce iner efkâr karanlığın ötesine.
Özgürlük şarkıları
dökülür dağların tepesinden
gelincik dolu yamaçlara.
Kızıla boyadığında güneş akşamüstlerini
kapat gözlerini dinle uğuldayan sesi
ve sessizliğe gömülen kekiklerin kokusunu
obaların havasını doldur içine
özgürleşsin düşünce serbest bırak ruhunu.
Bir düşüncenin yerçekiminde
karanlığın içinde kaybolmuş bir gölgeyim
orada bir yerdeyim…

Her aşk çok tehlikeli bir oyundur
seni bu kadar çok sevmemeliydim
evet, evet bu kadar çok,
hiç sevmemeliydim seni
o ılık güz akşamlarının
sömürgeci yalnızlığında
aniden bastıran yağmurda
güneşte parlayan raylarda
soldu emekçi akşamlar..Uzayıp giden
çelikten aylar ve yaşanmış
sakıncalı aşklar..Oyun içinde oyunlar
kalbim aşk tek taraflı alışveriş mi
efkârın bir yerinde bir gece
hür olmayı istedimde
sonbahar doldu ciğerime.

Yalnızlığa kaçmak var şimdi
akşam oldu gitmenin tam vakti
güz yağmurlarına yakalanmadan.

Ya bir dağ evinde
ya da bir kıyıda
bir ücra köşede
söyleşmeli acılarla yüreğim
böyle mekânsız zamanlarda.

Züğürtlük, darlık kuşatmış günleri
cep delik, cepken yırtık, gönül kırık
çalmış hırsızlar bir tas mutluluğu sofrandan
geçmişini ve geleceğini yok etmiş namussuzlar…

Kimi zaman efkâr iner usulca aysız, yıldızsız
çıkmaz sokaklara sessizce serpilir korku
sağanak olur yalnızlığın kâh bozkırda,
kâh deniz kıyısında
her nefeste hasret
içerim kadeh kadeh.

Şehir suskun bu akşam
yokluk sızmış karanlığa
emperyalist günbatımı
naylon aşklar,
yapmacık sözler
sömürdüler hep o asil duyguları.

Bu şehrin
köhne meyhaneleri
bir de o güzel fahişeleri ayyaş etti beni…
Hüzünleri bir tarafa bırak
gülüşündeki gamzenle gel
çiçeği dalında
buğdayı başakta
kuşu saçakta üzümü kadehte
ve kırmızıyı yangın mavisinde nasıl sevdiysem
senide öyle sevdim ..

Bu kalp
ölmeye de hazır sevmeye de
sevmesini bilen kalbim acıyı da bilir
yalnızlığı tanıyan kalbim sensizliğe de alışır
gözlerime sor söylesin
kalbine AŞK sızısı değdi mi hiç…

Bir gece mahpusluğunda firariyim
akşamın ince çizgisinde
yıldızlar birer birer doğarken
yalan bir dünya getirdin sen gözlerinle.
Yaşamın tozlu yollarında
umut çiçekleri serpilmişti yoluma
ay ışığında yankılanan
hüzünlü bir şarkıda tutuklandı gözlerim
geceye baktım ağladım
ince bir yorgan gibi yayılmıştı, kirli bir duman
eski evlerin üstüne..

Evinde yoksulluk içinde
büyüyen çocuğum usulca öptüm
gözyaşı bulaşmış gözlerinden.
Bilemezsin sen... Ah ne işkenceler gördü bu ruh
örselendi, depreşti acının her çeşit EN’lerinde
yıkıldık karanlığın orta yerine, o görmedi
ağladık, o bilmedi
çığlıkları, o hiç duymadı...

Ne zaman
sarılsam bardağın beline
yosun rengi akşamlarda
bir çift su damlası düştü
karanlığın bağrına.

Sevda namına rezilce yaşıyorsan
uyuduğun her yer
kuş tüyünden yataktır
yürü yalnızlığım peşimden
gölgem gibi
ben alıştım sana
gün batıyor saatler eriyor
isyanım yaşanması mümkünken
yaşanmamış yıllara...

Ahmet Sedat Kurt