kibirlendi ahşap merdivenler
çürük kahve kokusuyla gıcırtısı sindi
kadim-i zaman dolun’ayına

aralık kalmıştı gözleri yeni yıl takviminde
aslında hiçliğin nazarında bağımsız ve yok’suz düşler görüyordu merdivenler
çivisiz tahtaların eriyen basamağı mağrur uçurumlar üzerindeydi

ucu tutulmaz boşluğun
dünya ile denklemi tamamlanıyor
ahşabıyla sonlanıyordu akdi merdivenlerin

turuncu renkli kışlar giydirmişti asırlara yalın ayak
içi dışı açıktı etkilerin parmak uçlarında
ve silik yazıtlar süslemişti tümceden basamakları

tahammül çığlığı duyulmuyordu ölürken trabzanların
bir devirdi kibirli köşkün ahşap merdivenleri
üşüyordu çatallı ve renksiz yongaları

bir hamleyle atılırken kıvılcımı
yüreğinin alevine düşü’yordu zaman
sessizce geçiyordu evin hanımları makberinden

kalmamış fırsatlarla sözlendi şiir

çünkü

-hiçlik-
-yokluklan iyiydi...