Bir bölüm romantik, iki bölüm dramatik geçen yirmidörtler
ardına dizileceklerini bekliyor boyun uzatıp.
Ben bir dizi karakteri
Makyajı bol.

Arkaplanda hep o bildik şarkı
Sözleri tarafımdan özenle çarpıtılmış.
Uykuya dalarken ölmesini hayal ettiklerim için
Sabah vicdan azabı çeker ruhum.
Orta parmağımda kalem nasırı
Kalemler tembel...

Konuşmamak için fazla büyük dudaklarım
Gagalamak isterdim oysa
Tüm çürümüşü...
Neden doğruca yazmıyorsunuz kardeşim günlük falımı?
Bu gün kaç kişi ölecek benim musluğu bir saniye geç kapayışımdan?
Sabaha kadar hayali kuyruğumla ne kadar yüzeceğim
yorgan deryasında?

Bazen diyorum,
Her zaman değil arada;
Bilsem iyi olmaz mıydı "Neden bu konsantre mutsuzluk?"
Bir kahramanlık ederdim
kendimi feda ederdim belki
Belki özel bir şeyler yapardım
özel olmaktan nasibimi almasam da...

Çevirmeli telefonun kordonunu parmağına dolayıp
Kikir kikir konuşan o saçları dağınık kızı arıyorum kendimde.
Şifreli planları defter kenarlarına yazılı
Bulamıyorum...
İyelik ekimle sarıp sakladıklarımı
araklayanların peşisıra koşturmaktan
çok yoruldum...

Bulanık suda bile yönünü bulan, şekli garip bir hayvan olsam
daha az mı düşünürdüm acaba her şeyi?..
Ya da daha az mı konuşurdum kendimle...
Neden doğruca yazmıyorsunuz kardeşim
Mars’ta hayat var mı?
Ben korkmadan çıkamazken avludan insan içine...

30.11.2020