Sen aslında,
Beş para bile etmezsin.
Bakma uykusuz gecelerime,
Bakma seni aradığıma.
Aldırma hiç boşuna,
Yatağımın yalnızlığına.
Aldırma sen,
Saçlarının yastığıma düşmeyişine
Aldırma sen,
Beynime kazınmışlığına.

Sen, aslında alışkanlığım
Tiryakiliğim hiç değilsin.
Damarlarımda bir alev,
Gözlerimde,
Bir damla yaş bile olmadın.
Bakma adını öylesine sayıkladığıma.
Aldırma hiç, kara gecelerde
Seni çılgınca aradığıma

Aldırma, kaldırımlarda dolaşıp
Pencerene boynu bükük baktığıma
Aldırma sen, ayaz gecelerde
Sokak lambasıyla dertleştiğime

Sen aslında,
Beş para bile etmezsin.
Ne bir birlikteliğimiz oldu,
Ne de bir geceyi paylaştık
Yaz akşamlarında sınırsızca.
Ne dudaklarımda kayboldun,
Ne de sardı saçların bedenimi.
Ne cenneti yaşadım kollarında,
Ne de cehennemi yokluğunda.
Ne bir bütün olduk,
Her şeye rağmen,
Her şeyden uzak
Ne de birlikteliğimizi yaşadık,
Özlemlerimize rağmen.

Sen aslında,
Beş para bile etmezsin.
Sormadım seni hiçbir gün.
Soramadım, hiç kimseden.
Kokunu hiç özlemedim.
Ne de ardım sıcaklığını.

Beklemedim bir gün olsun,
Kapımı ansızın çalarsın diye.
Beklemedim bir gün olsun,
Belki bir şafak vakti erken,
Bir gece vakti, yıldızlar üşümeden
Bana dönersin diye.

Sen aslında,
Beş para bile etmezsin.
Kaçamaklarımız hiç olmadı.
Ne de gizli buluşmalarımız.
El ele dolaşamadık hiç,
Gözlerden ırak, köşe bucak
Yürüyemedik saatler boyu,
Girip kollarına,
Yaslanıp omuzlarıma.


Sen aslında,
Beş para bile etmezsin.
Aldırma,
Boş ver yazdıklarıma.
Aldırma sen, üç beş söze.
Aldırma, kırık kelimelere,
Kalemimden kan damladığına.
Darmadağın oysa yüreğim.
Beynimse hep den paramparça.

Sen aslında,
Beş para bile etmezsin.
Değmezsin hiçbir şeye.
Değmezsin,
Varlığına sevinmeye.
Değmezsin,
Yokluğuna üzülmeye.
Sen aslında,
Beş para bile etmezsin.

Bolat Ünsal / Hüzün Burcu 2001 - Falezlerdeki Çığlık 2004