Üryân
///şimdi
giyinsem mavi umutlarımı kırmızı rujlu bir sonbahar geçer önümden dağıtır saçlarımı, ağlarım /// / henüz uykudayken şehir gettosu yalnızlığımı sıyırıp tenimden göçüne tanık olmalıyım kuşların güzün içime sindirdiği tek koku bu bir göç nasıl kokar yalnızlık mı ondan bende çok var //. üryân güyâ rüyâ oysa kapalı kapılar ardında geçiyor yüreğime dokunmadan zaman nasılsın diye soracak olursan ayağı kırık atları vuruyorlar hâlâ ///. dudağında üşüyor mu sigara ? peki ya ismim atıyor mu solunda? boş ver be gülüm inan hiç kızmıyorum da esasında çok fazla tahammül ettin bana bak ben bile duramıyorum yanımda kapat gözlerini havalanıyor kuşlar Barış çiçek |