kaygan yerlere kapılanmışız bir ömür
meğer ki her tür yapılanlar
bu kaypak yaşantı içinmiş
duyguları kuraklaştıkça insanın
aklın yetmediği bir acayiplikte
acılar için nefret ve kini doğurdu
bir haltmış etmiş gibi de
kan deryasına dön deriverdi dünyayı

üstüne üstlük
birde cellatlığa soyundular
kaskatı bir yürekle her an
topraktan fışkırtır gibi
yeni vampirleri filizlendirdiler
gün her dem günahı yoğururken
tenler sanki bir domuz derisiydi
bu vicdansız yaşantının içinde
çıkarlar gölgemiz oluverdi
bu uğurda sabiler bile yok edildi

gönlümüz gözümüz doymuyor çıkardan
elden de hiç düşmüyor satır
bu hayat elbet ki olacak kısır

sessiz kalan güruhlar
öz suskunluklarında boğulurken
amacını dahi çözemediğimiz
bir havayı soluyoruz
sinsi sinsi yüreğimizi tırmalıyor
kendi kendimizi katlederken
sorumsuz ve bencilce yaptığımız
hata ve kusurlarımızın vebali
suyun mecrasına geri döndüğü gibi
bizden yapılanların hesabını soruyor

hayatımız seraplara bulanıyor
keyfi istek ve arzularımızla
ve bencilliğimizle
vurdum duymazlığımız ile
ve acımasızlığımızla
hiçliğin kapısında çıkar köleleriyiz
şehvet ve savurganlığımızla
hayatın sarhoşluk girdabında yaşıyoruz
kimsenin kimseye acımadığı bir yaşantıda
insanlığımızı kökünden buduyoruz

ecel kapıya dayansa da
salamız dahi okunsa da
biz hala hesap kitap peşindeyiz
aç gözlülüğümüzle
hırs ve göz kararmış’ lığımızla
bu katli vacip olan kör nefislerimiz
bir virüs gibi
atardamarımızda dolaşıyor
ve tüm vicdanları domura uğratıyor

kalmadı semaya açılan
halis bir tek el
dua yerine küfrü benimsedik
gönüllere
kötülük tohumu ektik
şehvet ve çıkarları gaye belledik
gerçeklerden sıyrılıp
şeytan kaçırtan bir mahluklara döndük

Yaratanı duymadık iblise kanarak
Katlettik de gitti bizi biz yapanları
Gerçeklere kapıları da kapatarak
biz ilahlaştırdık paraya tapanları

bu alem gayri iflah olmaz
bizler az veya çok birer iblisiz
orta yerdeler serdiğimiz leşlerimiz
ispatı kanlı ellerimizde duruyor
tüm yaptıklarımız bize mezar oluyor
kötülüğümüzün ödülü ise kirli kefenimiz…


(20.11.2020) AZAP (Kadri Atmaca)