Ben giderken sokaklar,
Hüzün yüklü bakışlarını,
Boynu bükük,
Kaldırımlara yazıyordu.

Ben giderken sokaklar,
Kırılmış kanatların,
Gözyaşları arasında.
Ağıtlar yakıyordu.

Ben giderken kaldırımlar,
Gün sayıyordu,
Ölümün sessizliğinde,
Gözyaşı siliyordu.

Ben giderken lambalar,
Yalnızlık gölgesinin,
Altına sığınarak,
Umut saçan nurunu,
Öksüzlerin kalbine akıtıyordu.

Ben giderken sokaklar,
Yalancı baharın,
Suyuna karışmamak için
Seke seke uçuyor
Ve gözyaşı döküyordu,

Ben giderken sokaklar,
Fakirliğin boynunu büktüğü
Beş yaşındaki çocuğu,
Kucaklıyordu…

Ben giderken sokaklar,
Dilencilik yaptırılan çocukları,
Mahzun gözlerle,
Utanarak, korkuyla izliyordu.

Ben giderken sokaklar,
Sevgiye susamıştı,
Sevgi pınarları,
Kurumaya başlamıştı.

Ben giderken sokaklar,
Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu,
Amaçsız, gayesizi neslin,
Ayak seslerini,
Ensesinde hissediyordu…

Ben giderken kaldırımlar,
Bitap düşmüştü,
Yorgunluk çukurundan,
Yükselen acı sesler,
Gözlerinden okunuyordu.

Ben giderken,
Hüzün bakışlı duyguların
Arkamdan ağlıyordu,
Ayrılığın acısını
Yüreğinde hissediyordu…
28.6.2020
Yozgat