Maziden kalan neler var elde, diye bir baktım
Geçen onca yıldan sonra kalmamış bir şey
Mutluluk türküleri varmış dilde, o günlerde
Tebessüm ettim kendimce, derince ufka daldım.

Yoksunluklar,acılar, neşeliymiş o yıllar
Doluca yaşanırken, hayat kaymış ellerimizden
Mekanlar yabancı, yüzler solgun, maddiyat hep önde
Dem vurulmuyor ya hani, aç mı aç şu maneviyatlar.

Kalesi kırılmış gönlün, uçmuş mutluluk uzaklara
Belki de bu yüzdendir, her dalgın yüz,her düşen omuz
Gerisine takılmış düşüncelerle insanlar bakıyor uzaklara.

Üzerimizdeki şu toz bulutu bir gitse diyorum
Önümüzü görebilsek yine geçmişteki gibi yalın
Sis ve dumanda kalmış, köhneleşmiş ruhlarımız
Bu yüzden karmakarışık, bu yüzden darmadağın.

Sulu sepken gibi yağmalı yağmur,tenler ıslansın
Kırk ikindi yağmurları kifayet etmez ki bizlere
Yürümekten dizler, yazmaktan parmaklar,bakmaktansa,...
Dizler, gözler,kollar velhasılı herbir aza zorlansın, ağrısın.

Değmeli diyorum hayat yeniden ete,kemiğe
Belki de bu şekilde de tesir edecektir ruha, bedene
Feyzini yitirdik hayatın, kaybettik rotasını yazık
Herbirimiz sevmeli,sevinmeliyiz, yıkılsın klişe

Balık tutan el olmalıyız artık, o yüzdeki gülüş
Seyahata çıkan insandaki coşku,mutluluk,duruş
Ürünü hasat ederkenki ümitlerle doğan güneş
Girsin içimize artık, maziden gelen nida,sesleniş.

Her nasılsa yıkılıyoruz zaten depremlerde tarifsiz
Bu binaları böylesine yapan insanlar ne de hadsiz
Onlarca, yüzlerce ve dahi binlerce insanda isyan
Onuruyla çalışan adamlar gerekli, değil cüzdan dolduran.

Baksanıza şu meydanlara, yıkıntılarından ne kalmış
Yarına dair hayaller ; toza,dumana,enkaza karışmış
Bu kadar hafife alınan meseleler ki bunlar yıllardır
Deniz kumundan beton dökenler de insanmış!

Şimdi nasıl gülelim bu dramlarla içiçeyken
Ceddimiz de yapmış binaları, köprüleri ta yüzyıllar evvelden
Neden bizimkiler yıkılıyor daha on, on beşinci yaşında
Sizce de burada büyük bir çirkinlik yok mu aslında...

Ben hiç kimseyim, sıradanım ve hep öyle kalacağım
Sözlerim okuyanda bir uyanış yapar umudundayım
Niceleri daha yazdı bu ızdırapları hep farkındayım
Umut olmak var geleceğe, yüzlerde açan gülüşler için
İnsanları böylesine acılara gark etmek, geleceği tüketmek,..
Kamu vicdanını örseleyip, Allah`tan geldi çaresiziz demek niçin?

Yaslanmak, kazancın her nasılsa haramına aldırmadan
Başını yastığa rahatça koyabilmek lüksü muhteremlerde aman
Hesabı sorulmazsa, bu katil ordusu tüketecek geleceği
Bizse mutlulukları arayacağız yine yıllar öncesinden,mazideki.

Hangimizin içi acımadı izlenen sahnelerde siz söyleyin
Hele bir empati kurun da ben ağlamam ki deyin
Yok öyle yağma dostlar, aynıdır göz yaşının rengi,değişmez
Acılar söz konusuysa; din,dil,ırk,,asla farketmez.