Neresinden tutarsan tut

arifeden telaşım bayrama çıkmaz
bayramlıklarım saklanmadı yastık altı
mezarlık ziyaretleri kabusum uyuyamam
gezintilerde başka bir mana sezdim hep
cafcafı ya dünyanın afili takılmak kıyıdan

hüznümü son baharlara armağan ettim
bulduğumu sevdim kaybettiğimi geçtim
ne yerde ne ayda gülüşlerim yıldıza kaldı
bu yaralar kimsenin değil güneş yanığı
beklerken kavruldum çıkmadan ışığa

alnımın şafağından vuruldum durdum
alın terim akmadı avuçlarıma yağmurda
kuru tenim kavladıkça sıcak ayazlardan
sokaklar müebbettim caddeler voltam
aylaklar gezdirdim cebimde can pahası

kendim kendime kat kat yeter artarım
yeşil bir ağaç olarak kalırdım ormanda
ormanın ruhu ruhuma üflenirken içten
ağaçkakanlar kemirgenler yapışmasaydı
rüzgarın şarkısı kuşların cıvıltısı güzeldi

neresinden tutarsan tut haydi bir el at
bir şiardı yarının koşucularının diline tat
kanatlarımı kuşlar çaldı uçup mavi göğe
özgürlüğümü ak olmayan çatı güvercinleri
izimde izimler silindikçe kuru çatlak sahra

baykuşların konduğu şu viran diyarda
kargalar gül bahçede serenat cıyak ciyak
turnalar göçmüş bülbül kalmış yalın ayak
karıncalar ezik serçeler atıl kafese tutsak
gün sevdaydı sararıp solmadan önce



Ahmet Coşkun