Kar, boran, tipi tutsa da,
İki arada, bir derede kalsa da,
Dilim lal olup bin yıl sussa da,
çektiğim acıdan toprak ağlasa da,
Bu tenim Nesimi gibi soyulsa da,
Günahlarım boyumu bin kat aşsa da,
İnsan sevdiğine ölmezmiş
Uyku tutmayan gözlerim kör olsa da,
Güneş gökkubbeyi yedi renge boyasada,
çocuklar büyüyük anne baba olsalar da,
İnsan sevdiğine ölmezmiş
Savurulup külüm evrene yayılsa da,
Acıdan yüreğim lime lime dağlansada,
Ufukta batan güneş ruhumu kanatsa da,
Her parçam sana bir şiir olup
Mezar taşlarına yazılsa da,
İnsan sevdiğine ölmezmiş
Yazdığım binlerce mektubu
Güvercinler ruhuna saygıyla sunsa da,
İnsan sevdiğine ölmezmiş
Ölüm bir hiç olur gözyaşalarımda
Neden gittin ki?
Bu kadar erken sarılmak için
benim yerime kara toprağa!
Mehtap öperken gece suları
Sular tertemiz ruhuna sarılsa da
İnsan sevdiğine ölmezmiş
Poyraz esip ruhuna zatüre olsa da,
Karayel vurup evini bağını daıtsa da
Vapurlar bir daha hiç gönül limanıma uğramasa da,
Kalsamda bir başıma pruva da
Rüzgarlar ruhumu acıyla okşasa da,
Ölmezmiş!
Ölmezmiş!


H. Hüseyin Arslan - 11.10.2020