bakışımın şiir çizgisinde
seni öteler gözlerim
içimde dünyayı saran aman
çoğaltır eksilen insanı tepeye kadar
yükselir yaktığım ateşin dumanı
dağılsın isterim her eve közler

elimden gelen bu deyip kenara çekilmeyen insanlar
esintileri her mevsim çiçek açtıran
çiçeğe konmadan geçemez arı
güne imzasını atanlar
takılanlar güç engeline
en masum hakları olan isteklerde
bir sözle yerde sürüklenenler

ofun da bir zamanı vardır kim bilir
nasıl geçmesin ki kendi çemberinden insan
bir avuç suda boğulacakken
hava alacağı pencereye muhtaç
kırmak isterken zincirlerini
ayağındaki prangaların

aç gözlerini bak sabah olmak üzere
elinden ç’alınanlar göğe dikmiş başını
yeri süpürürken emekçi bakışın
yukarıda büyüyen başka ay
başka başkalarının çıkış kapısı
kimler yükselir kimlerin eteğinden

10. 10. 2020 / Nazik Gülünay