Küçüktün daha henüz bebektin
bir gün gözümün önünden aniden kayboldun

Bütün gün sahil boyunca aradım
durdum seni
bulamadım
umudum kesilmişti ağlıyordum için için
sonra kuytu bir köşede oynarken buldum
yanında kum kovası ve küreğin
yüreğimin dayanamayacağı bir durumdu
sen çocuktun yürümeyi bile bilmiyordun

neden aklıma gelmedi ki
denizi çok seviyordun
başladım hıçkıra hıçkıra ağlamaya
dünya tatlısı evladım
Tanrı seni korumuştu

bu ıssız sahilde solgun ay ışığı altında
çelimsiz ve çaresiz bir bebektin
yine de seni bir arayan vardı
hasret sevgi ve heyecanla
ya savaşın çocukları

onlar hep birilerinin insafına kaldı
dünya kalleş insanlar vahşi

şükürler olsun rabbim
evladım sapa sağlam karşımdaydı
ve bir daha asla
asla gözümün önünden ayırmayacağım

bundan böyle ben senin için yaşayacağım
göz yaşlarımı sildi ve sarıldı bedenime
o büyümekte olan küçük bir fidandı

seni korumak benim görevim bebeğim
bütün fırtınalardan
ve bu acımasız dünyadan...

Yüksel Nimet Apel
3.Ekim. 2020. Bodrum
Hikayesi: bu şiir yağlı boya yaptığım bir tablo için.