BOZKURDA BULDUĞUM ARKADAŞ
Yusuf Yılmaz
Ben deli dolu bir adamım!
Aradım, aradım ,hep aradım…
Nereyi bulduysam yaşayamadın deli doluluğumu.
En son uçsuz bucaksız bir bozkıra vardım.
Avazım çıktığı kadar bağırdım!
Uyuyan bütün hayvanlar uyandılar.
Yalnızca kurtlar aldırmadılar.
Çünkü onlar biliyordu ve anlıyordu
Niçin bağırdığımı…
Koparcasına atan yüreğimin atışlarını bile duyuyordular.
Ruhumda kopan fırtınaları ancak bu kurtlar
Dindirir diye düşündüm.
Geri dönmek istemiyordu ayaklarım.
Akşam güneşi batmak üzereydi ki
Ufuktan kıpkırmızı bulutlar yükselmeye başladı.
Sonra yavaş yavaş bulutların rengi
Karardı ve göğün derinliklerinde kayboldu.
Arzularım alev alev yakıyordu bütün benliğimi.
Kafam da dumanlar tütüyordu.
Kararlıydım, geceyi burada geçirecektim.
Bir kayanın üzerine oturup,
Bir bozkurtla dertleşmeye başladım.
-Niçin bağırdın öyle kardeş?
-Çektiğimi çeksen,
Özlediğimi özlesen,
İçimdeki sessiz çığlıkları bir bilsen,
Bir duysan var ya…
Ben kırılan kalbimi düzeltmeye geldim buraya
Bu akşam.
Yüreğimden hüznümü silmeye,
Seninle sarmaş dolaş olmaya geldim.
Bu akşam bana arkadaş ol.
Suyum ol,
Umudum ol,
Baharım ol…
Bakma benim deli dolu olduğuma,
Yüreğim çok yumuşaktır, merhametlidir,
Sevgi doludur gönlüm.
Al içindeki elemleri,
Söndür sesiz çığlıklarımı.
Sabah olunca
İçimi güneş ışığı ile doldur,
Biraz huzur biraz neşe ver,
Yol göster bana.