İnsanım ben ! İnsan!
Taş değilim ölmeyince de toprak!
İnsanım ben bu hayatta Düşmeyince yaprak!
Bir eşya değilim Miadı geçince atılacak!’
İnsanım ben Bir Tanrım bilir beni bir Tanrı ancak!

Lüzumunda kullanılacak bir alet değilim Unutulacak!
Bir Kitap değilim Raflara kaldırılacak!
Bir insanım ben değerim insan kadar olsun!
İhtiyaç duyulmayınca dışlanacak kaçılacak!
Ben insanı Bir insandır beni elbette Anlayacak!

Zaman geçer yok olurum iyi kötü anılacak!
İsteme o zaman vakit epey geçmiş olacak!
Hayattayken hatırlayın kimler basamak oldu çıkmanıza!
Ölmeden düşünseniz baksanız bir aynanıza!
Bende bir İnsanmışım deyip Geçmişini anımsayacak.

Nankör derler ekmek hakkın değerini bilmeze!
Kör diyorlar eleklerden bakar bakar görmeze!
Mundar derler ortalarda kadir kıymet demez’ e!
Kanı bozuk derle de bak iyiliği ihsanları unutana!
İnsanım ben Çiğ sütü akıl ile terbiyeyle asaletle maneviyatla pişiren!!

İNSANIM BEN İNSAN- İNSAN DEMEM KADİR KIYMET BİLMEZE EZEN DE İNSAN DEMEM BİR HECE..