Efsunlu bir yalnızlık sığındığım son durak,
Birer, birer kapanmış huzura çıkan yollar.
Gözlerim bulut, bulut; mevsimlerse çok kurak,
Kolay, kolay aşılmaz yalnızlık kokan yollar.

Çakılını, kumunu yerlere sere, sere,
Su gibi hayat verdin geçip gittiğin yere,
Önüne engel koydu; nehir, ırmak ve dere,
Horlanmaktan yorulup, sonunda bıkan yollar.

Sabah, akşam demeden âşıkların baktığı,
Efkârlı ozanların dertli türkü yaktığı,
Çağlayan nehirlerin zaman, zaman yıktığı,
Yâr hasreti çekeni peşine takan yollar.

Gurbet, sıla arası git gel ömür çürüttü,
Bazen kanat taktırdı, bazen yerde sürüttü,
Yanıyorum dedikçe, ateşlerde yürüttü,
Şimdi mutlu musunuz bağrımı yakan yollar?

Ovalardan ayrılıp, yüce dağlardan aştı,
Mevsim kışa dönerken saçlarım da aklaştı,
Menzile yaklaştıkça adımlarım sıklaştı,
Bulduğunu süpüren, su gibi akan yollar.

Çoğu zaman üstünde yağmur ile kar olur,
Kayalık vadilerde taşlar düşer, dar olur,
Kimi yerde bir tepe, kimi yerde yar olur,
Yorgunluğum arttıkça, gülerek bakan yollar.

Ayırmayı denedim sap ile samanını,
Seher vakti seyrettim dağların dumanını,
Üzerime yükledi derdin en yamanını,
Kement oldu daima, boynumu sıkan yollar.

Sabri Koca