BÜYÜK KIRGIZ ŞAİRİ KOCOGELDİ KULTEGİN’İN KALEMİNDEN ÇEVİREN KALMAMAT KULAMSHAEV.

Melda Hanım, icranla, çaldın gönlü?
Ben aşığım, şarkına altın sözlü?
Asılıp sen, koluma benim, benim,
Alp bedenim deldin sen yaldız gözlü.

Dur söyleme, türkünü, Melda Hanım,
Vur gövdeme... söylersen, ben ağlarım!
Ardı ardına vurulup, hem çarpılıp:
Ufalanam ucunda yen-yakanın.

Güzelsin sen, şöhret ve değerinle!
Göz yeşerten, ödeten bedeliyle!
Çekilirsen, yaralı aşkın için
Çarpılasın duvara bedeninle!

Duydu dünya sesini şarkının da,
Koşuşturdu her kesim şaşkınlıkla!
Sokaklarda, geçiyor arabalar,
Dolanarak besteli taşkınlıkla.

Balın rengi saçların, bal rengidir,
Varlık rengi, âşığın al rengidir!
Şımarıp da atılsan canı yakan
Tığdır bazen saçların, gâh delgidir!

Melda Hanım, başlama, o türküne?
Sen zamanı bağışla, dur öykünme!
Yıkık gönle, ne denli ıstıraptır:
Sevdalıyı görmek de, o görküne!

Ani bir son, suskunluk, patlar gibi!
Büyük, zengin, büsbütün çatlar gibi!
...Müdem avaz alçaldı, bir çırpındı,
Türkü koptu kesilmiş hatlar gibi!

Bomboş Dünya! Kayboluş... Küçük buluş...
Yokuz, ben, sen! Sarp yokuş... Dürüst oluş...
Yaşlar şiirle birleşip, iman olup,
Alkış alır dik hâlde büyük soluş!