kalbim bir uçurumun kenarında
yokluğunda idama hazırlanıyor

oysa mavi dediğimiz bir aşk
sonsuz bir özlem
çok seviyorum’lu yarınlar düşlüyorduk
kaç yara ederse yokluğun
o kadar kanıyordum
kaç idam ederse
o kadar boynumu ipe çekiyorlardı
kaç ölümlü bir hayatsa bu
o kadar ölüyordum

nasır tutmuş bir kalbe
kalbin tohum ekmişti
filizlenecekti
bir çocuk gibi
saksının en dibindeki toprak
bulutlara selam verecekti
ah kalbim
nasılda öldün

sanki kalpler arası bir savaştayız
şiir şiir yaşıyoruz
ama özlem Özlem ölüyoruz
kaç mezarsız ölüme şahit oldum
kaç güneşsiz sabaha
kaç bulutsuz gökyüzüne
kaç sevdasız geceye
ama sen o kadar içime yerleşmiştin ki
güneşsiz de olsa günler
bulutsuz da olsa gökyüzü
sevdasız da olsa geceler
senin yüreğinden tutarak güç alıyordum

sen idam sehpam olsan
sensiz yaşamayı
sende ölmeye değiştirirdim
kalbimin yivi sendin
sen olmadan kalbim sevdaya nişan alamaz
kör bir yalnızlıkta
kim vurduya gider kalbim

sonra bir nefeslik özlemi
kilometrelerce uzaktan içine çekersin

İbrahim Dalkılıç.
04.09.2020
20.55 izmir