yine böyle bir şafak vaktiydi
yolların
beni sana götüreceğini bilmeden çıkmıştım
güneş yanığı gözlerimde
uykularımı aralamıştım
çok sevdiğim bir kitabın
arasında kalmıştı/işaret parmağım
demek ki ayraç’ı
hayatımın tam ortasına koymak için saklamışım
bir Cuma sabahıydı
nur’unda huzur bulacağımı biliyordum
ama,seni bulacağımdan haberim yoktu
ne garip
her defasında binlerce soruya cevap aradığım yolculuğum
suskundu
bu halimin/malumun tarifi olduğunu bilemedim
ne yalan söyleyeyim
nice sevgiler duydum
gördüm ve şahit oldum
ama "aşkın" cevabını bir türlü veremedim
çünkü ben
hiçbir şeyden bu kadar vazgeçmedim
kalemde mahir olan elim
kelam’da,sol yanımı tutup/durmuştu
bir sürü anlamsız bakış arasında
gözlerinin derinliğinde/gözlerim kaybolmuştu
söyler misin bana : o nasıl bir gülüştü
umutla geçen her an
bu güne kadar beni hep,arkamdan hançerlemiş meğer
o gün ve o yolculuk beni sana götürmeseydi eğer
yaşadığım her an’da hakkım kalacaktı
ama şimdi
sadece sen’de aklım kaldı

usul usul teslim olmuştum gülüşüne
yüreğimdeki heyecanı nasıl anlatabilirdim ki
zaten unutmuştum kelimeleri
sahi
ben konuşurken,sesim hiç titremezdi
ne yaptın bana böyle

ıssız/sessiz ve karanlık gecelerimin ışığı oldun
şimdi,her kayan yıldızın kuyruğuna/dileklerimi bağlıyorum
ve özlemenin/sevmek kadar güzel oluşuna ağlıyorum

küf kokan bir mahzenden çıkarmaya kıyamadığım duyguların
çürümüşlüğü var yüreğimde
bir sevda gülü diyorum
duvarlarında yeşerir belki de
"sen" kokan
her nefes alışımda/beni biraz daha yakan

bir yol sonrası
Cuma duası mıydın
"Amin" dediğimde kabul edilen
bilmiyorum yoksa
sorularımın cevabı mıydı
yüreğimi ayaklarına serdiren

"sabra mecal kalmadı "
derlerdi de inanmazdım
meğer ne zormuş beklemek
sesini duymak
gülüşünü görmek ve ölmek

ölmek (!)
ah (!) ölmek yok mu "ölmek"
toprak diyorum (!) hani
o gün gelince, kabul etmesin beni
yüreğine gömsünler
kirpiklerin mezar taşım olsun
namazımı sadece sen kıl e mi

kimseden alacağım helalliğim yok çünkü
ben helal ettim/kalanı onların olsun
sana gelince
bir dua olarak kalma
avuçlarıma düş ne olur
attığın cehenneminde yanmak ızdırap vermiyor
ne ahım var/ne de eyvahım/sevda’dan yana
kime kalır bu bekleyişin yas’ı bilmem ama
yok oluşun sızısı var içimde
beklemek
özlemek
ve sevmek harman oldu bedenimde/savruluyorum
şimdi, hangi helalliğe yanayım
zaten ben yokluğunda
yeterince bedel ödüyorum

İbrahim ÖNÜÇ