Sen/ki
Ateşten gömlek katilim olur
Sen sana dair sessizlik avut demiştin
Beni af/fet
Can vermez canım bedenden çıkmayınca

Diyorsun ki sen yokken,
Kaç gözyaşı avuttum avuçlarımda
Acıyan yerlerim Hallac pamuğu gibi
Sen/den uzak aç ve öfkeli

San/ma/ki
Her günüm bir örümcek ağında saklı
Suskunluğum ördüğüm sancılarla adaklı
Söküp atmak zor olsa da içimdeki seni
Vurgun yesem de döktüğüm gözyaşımdan

Öyle bir dert ki bendeki dert
Yaş vakitten biz birimizden çaldık
Kapım kambur pencerem sağır odam kör
Ümitsizliğim namlunun ucunda

İnkar edemem
Adını sayıklayan benliğim hurdalık
Pas tutan duygularım enkaz yığını
Karanlığında demir almaksa nasibim
Gidişin ölü tezgahların mimari olsun sevgilim

Bu yol uzun bu yol sen/sizlik
Hedefi on ikiden vursa da gitmelerin
Sonu ayrılık sonu hüsran
İşte o vakit
Gölgeni öldürmek and/ım olsun

Tek korkum
Katilim olur mu anılar
Yapışır mı yakama yaşanmışlıklar
Eritir mi yokluğunu yaktığımız mum
Savurur mu saçlarımı dehlizinde ki kum
Kül ve ateş tesellim olur mu

Olursa şayet
Düşerse yolun evime
Ellerin tanıdık gelirse ellerime
Yeni bir aşk doğarsa
Göz/göze büyütürüz SEVGİLİM
Bir ayrılık yok olur kendiliğinden ...

Remziye Çelik
06:08:2020 00:00