ben eski bir fotoğrafım kenarları yıpranmış senin her akşam karanlık çöktüğünde baktığın baba yadigarı bir albümde
sonra aklını, diz kapaklarını, geçmişini yitirdiğin bu evin naftalin kokan köşelerinin kahkaha ile mey edilen sohbetlerinin izleri var porselenlerde / yıllanmış koltuk izlerinde
sen aksanını, hanımefendiliğini bozup hiç bir zaman dertleşmedin bozuk ama Münir Nurettin bir plakla
şimdi önce caddeye sonra kabristana bakan bu odanın yeşilden kadife perdeleri seni gizleyemeyecek bilmelisin ve görmelisin ki tozlu, macunları dökük çerçevelerin arasından aslında benim suretim, sessizliğine mühürlediğin
sana dalıp gitmeler yakışmıyor uzaklara kokular siniyor duvarlardaki hatıralara beyaz ama iki yana taralı saçlarına çaresizlik dem vuruyor son fasılda
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Son Fasıl şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
Son Fasıl şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.
Güzel.