Düşününce gerileri şöyle derinden,
Sarsılıp, acımalıdır yürek inceden inceden
Ya olsaydı demelidir güzellikler sayısız çokluğuyla
Ya da olmaması gerekir çirkinlikler, düzelmezler ki asla.

Yok bir çaresi dönmenin gerilere, ne hazin
Vicdanî ise muhasebelerin sen de bizdezsin
O zaman bakarsın güne daha bir anlamlı
Yaşarken yaşatırsın da günü ve heyecanlı.

Kimileri bilmez gibidir pişmanlığı, yok öyle caka
Saklamanın var mı kârı ağlamak denen var ya
O ki damlalarla süzdürür içteki öfkeyi, kini
Tertemiz bir vicdan doğar ki yeniden, gözyaşlarıyla.

Sayılı değil mi vakit, ne bekliyoruz
Yarınların sigortası var mıdır ne biliyoruz
Arınmak değil mi içten ve en doğalıyla
Ağlamanın vakti geçiyor da biz gülüyoruz.

Ağır tutmak değildir ki ağlamak, bu bir özdenetim
Vakti gelince akan birkaç damla yaşsa, insaniyetim
O yoksa kurulmuştur tahtı kalplerde garezin, kinin
Göz pınarları kurumasın asla insanların,insaniyetin.

En sevimli gelenler onlardır ki, yürekleri sıcak
Kalplerdeki hissiyatı en yalınca ele verir gözden akacak
Göktense akan verir rahmeti, sağanak sağanak
Gözden ise akan, gönül kapısıdır o açıktır ve sımsıcak.

Ne hükmü var renginin,acı değil mi ortak duygu
Diller sustuğu zaman gönüller hep ortak vurdu
Seviçten de akan oydu, hüzünden de yine oydu
Ağlamak ne güzeldir,en halis ve soylu duygu.

Oğuzhan KÜLTE