Ben sana demedim mi Nermin?
Bu kız beni sevmez diye,
Ayakları yere basmıyor cancağızım.
Altına bulasam kalbimi yapsam kolye,
Versem sevda kakmalı kutuda,
O ak boynuna takmaz bile.

Ben sana demedim mi Nermin?
Gözü yükseklerde bu kızın,
Son model arabaların deri koltuklarında,
Sevda hikâye, anlamı yok ki aşkın.
Tutturmuş bir türkü, zengin bir koca,
Yeter ki olsun cebinde mangırın.

Ben sana demedim mi Nermin?
Sosyete bu kız bakmaz bile bize,
Yanına varınca köylü kızı sanırsın.
Çıkamaz öyle güne, güneşe,
Koruma değeri yüksek olsun paranın,
Kremler alsında, yoğurt gibi sürsün yüze,

Ben sana demedim mi Nermin?
Kat, yat, yazlık müptelası hatun.
Ben kimim ki onun yanında,
Verilmiş doğruluğun kararıyla notun,
Köylü olmam sebepmiş sınıfta kalmama.
O kadar anlatıyorum da anlamıyorsun.

Ben sana demedim mi Nermin?
En yakını dedi, “Sen birkaç numara küçüksün.”
“Yahu aksine fazlam var eksiğim yok” dedim.
“Saçların ağarmış” dedi, “sen büyüksün.”
“Ne diyorsun” dedim “yaş yok aramızda,”
“Kızla aynı yaştayız, aynı tevellüdüm.”

Ben sana demedim mi Nermin?
Doğru olsa da özüm bu cihanda,
Dinlemez benim oldukça sözüm,
Çıkmaz uzanan dikenli sevda yolum.
Ben basit bir insanım, köylüyüm.
Bu kız artiz mektebinden mezun

Ben sana demedim mi Nermin?
Daha ilk karşılaşmamızda sordu.
“Ne malın var, araban var mı?” diye
“Kalbim var” dedim, “sattım arabamı,”
Yalan söylemedim vallahi.
Satılan at arabası, o da marka sormadı.

Ben sana demedim mi Nermin?
Bu sevda beni benden eder diye,
Kız rengârenk, en sevdiği kırmızı,
Ne güzel oluyor giyince bir görsen.
Nasıl adamışım, nasıl sevmişim bu kızı?
İstese canımı verirdim düşünmeden.

Ben sana demedim mi Nermin?
En iyisi vurup aşkımızı alnından,
Kalbimizin derinine gömmeli bu sevdayı,
Gitmeli bu şehirden hayalini alıp yanıma,
Görmeden edemiyorum, nefesim kesiliyor.
Böyle giderse de bu aşk kast eder canıma

BAKİ EVKARALI