Bu vatan istesek, istemesek de,
Altta değil üstte kalanlarındır.
Uğrunda ağlayıp ölenin değil,
Ülkeyi sömürüp soyanlarındır.

Çilesi, soğuğu, yokluk belası,
Bizimdir külfeti, kahrı,cefası,
Nimeti ve lütfu lüksü, sefası,
Dem vurup da devran sürenlerindir.

Azı sefa sürer, pek çoğu tarla,
Onu hoş geçinir, milyonlar zorla,
İnan ki bu vatan kumarla, zarla,
Hükümetler yıkıp kuranlarındır.

Bir yanda ezilen, bir yanda ezen,
Bu nasıl adalet, bu nasıl düzen,
Bu çirkin oyunu görünmez yazan,
Hep perde ardında duranlarındır.

Garibanlar aş peşinde koşarken,
Halk bir ömür kuyruklarda yaşarken,
Çok geç olur ay bacayı aşarken,
Her zaman işini bilenlerindir.

Bir yanda ağlayan büyük çoğunluk,
Yollarda, bellerde kan oluk oluk,
Zavallı halkımı hep yoluk yoluk,
Kaz yerine koyup yolanlarındır.

Yetim yavrular var, teni buz gibi,
Yanar, anaların bağrı, köz gibi,
Sanki paraları gayet az gibi,
Devlet kasasına dalanlarındır.

Nasıl isterlerse öyle yaşarsın,
Vatan denilir sen önde koşarsın,
Dönen dolapları bilsen şaşarsın,
Derinden devlete dalanlarındır.

Ortada görünen çoğunluk laf ya,
Soyguncu, vurguncu, çeteci, mafya,
Bürokrat, patronlar, bir avuç medya,
Devleti derinden saranlarındır.

Ey halkım, iyi duy, şunu iyi bil,
Kulağına bir çift sözüm var eğil,
Bu vatan kelamın, kalemin değil,
Belinde silahı olanlarındır.

Osman AYKAÇ