YOLLARIN BEKÇİSİ 


Ben ormanların bekçisi 
Sürgün adamı 
O olmazdı olamazdı 
Aşk ihtilali başladı 
Ben duygularımın kurbanıyım 
Çarparak bölen bölerek çarpan 
Sineğin kâğıda konması bu 
Dur kımıldama dur eski resmini getir 
O güzel günleri geri getir 
Bana sevgilimi getir 
Dağdan geleni bekle 
Dur emirleri bekle 
Yükselirken alçalan alçalırken yükselen 
Aydınlığı besleyen ve besleyen karanlığı 
Ah koynuna Konya’’dan sevgili alan 
Ah sevgiliyi koynunda saklayan 
Gül muştusu salıyor toprağa 
Gül muştusu bırakıyor yaprağa 
Yer gök bakırken insana 
Kim dinler kim duyar sesimi 
Dağları bekliyor korku 
Saçlarını sürüklüyor perişan yalnızlığın 
Bir kement atıyor bana o güzel 
Belli ki vatanda isyan var 
Menzile varır mı yollar 
Yusuf çık kuyudan
çıkamam ki

Mevlana Yunus ve Diyar-ı Rum 
Erenler ki dağ gibi yürekleri var 
Benim içimse baştanbaşa uçurum 
Bir gün elbette biz de çağrılırız şölene 
Yamalı elbiselerimiz ve çamurlu üst başlarımızla 
Geçildi ayıplı bahçelerden 
Bir kuyuya düşmüş bedenleri ve kömürleşmiş beyinleri var 
Medine yollarında kalmış yar 
Aşkın silinmez izleri var Mekke’’de /ruhum 
Bir balıkçı göründü dehlizlerde 
Gel sen beni tini tini 
Yolların izlerin bekçisiyim ben 


Ahmet KEMAL