Parlak ve telaşlı
çok manidardı
bu sabah sen bakışlı güneş

çocuklar el ele tutuşmuş bekliyordu
kağıt uçurtmaları uçurmak için
ve sen bakışlı güneş
gülümsüyordu onlara

bayram havası yaşıyordu
kır çiçekleri ile
kanatlarında sedef biriktiren kelebekler
ve aralarında gözü yaşlı bir güldü
seni bana anımsatan

koparılmıştın körpe duygularının
bahar’a meyilli bakışlarından
ay küskünlüğünü ilan etmişti
yıldızlar sürgündü puslu gecelere
ve sen dönüyordun hüzünle donanımlı bir çarkın içinde

senin bakışlarının konakladığı
her yerdeydi masumluğunun gök rengi
dağın zirvesinde dik duran
bir sümbül kadar güçlüydün
dağ eteklerindeki kardelen kadar dirençliydin

şimdi kuru dallarında hiç yaprak yeşermeyecek ağaç kadar sevgi ikliminden yoksunsun
bilmediğin bir dünyaya sürgün edilişinin manidarlığını bilmeyişin
kılıcı keskinliğindeydi gözleri fersiz celladın


gülüşlerin eksik kalmıştı bakışlarının masum köşelerinde, saklanmış ağlamaya hazır bulutlar gibi

suçluydu herkes lakin sen suçlarla örülmüş bir kafesin içinde,
esaretliğin verdiği canhıraş bir afetin altında ezilmiştin
kafesin hangi dehlizine parmağını uzatsan suçunu uzatıyor ama ömrünü kısaltıyordun

uğrak yerin kalmamıştı tükenmiştin
yaşamın bütün zorlukları omuzlarında uykusuz geceler diziliydi göz kapaklarında körpe duyguların yüreğinde paramparça
sen delişmen bir denizin yağmur öncesi haliydin

avuçlarına kına diye kor ateşini çaldıklarında
müebbete mahkumiyetin bağırıyordu avaz avaz masum bakışlarının düştüğü her mecrada
Hülya Çelik