Ben alışığım mutsuzluğa
yabancılık çekmiyor ruhum
Hatta;
Gülünce hastayım sanıyorum
Gülmek oysaki,en çok bana yakışıyor
İçim aydınlanmali ki yüzüm de gülsün


Tuhaf bir ruh halim var benim
Ruhumla aklımın arası hiç iyi olmadı
İkisi ayrı telden çaldı daima
Ruhum ağlarken yüzüm hercai güldü
Bazen ayrılmalarını istedim ama olmadı.
Bir orta yolu bulamadım


Suskun Cümlelerim oldu hep
Dilim kilitli dudaklarım mühürlü
Gözlerimde hüzün, yüzüm hep düşüktü
Annesizlik misali olsa gerek


Mutluluk uzaktan yakından
muhatap değil benimle
"Mutlumusun" sorusuna o nedir
Diyecek kadar tanışmadık


Bazen duvarlar ile konuşuyorum
Onlar da cevap vermiyor
Kızıp, kapı pencereye sesleniyorum
Duvar ağlamıyor pencere ise duymuyor
Onlara bile küsüyorum
Sonra galiba kafam kırık diyorum
içime içime susuyorum
Ben ağlarken sadece
Yağmur üşüyordu
Ve üzülüyordu


Öyle işte!
Mutluyuz destekte nafile
yüzümüzden hep bir hüzün gemisi geçiyor
Dalga vurdukça Demir atıyor
elmacık kemiklerinden akan tuzlu sulara
Sonra...
Yağmur üşüyor
Ben üşüyorum
Ve yüzüm düşüyor.


Yağmur hiç üşürmü demeyin! üşürmüş
İnsan her yerden acır
heryerden kanarmı?
Gözyaşımdan kipriğime
Her zerrem kanıyor
Yağmur üşüyünce


Yağmur benim minik yüreğim
Anneciğim, sen üzülünce ben üşüyorum diyen
Yüreğime iyi bakın
Yağmur üşümesin