“Çocuklar gelemez, biz gidemeyiz,”
“Bu nasıl illetmiş?” Diyordu. Dayı.
Onun acısını fark edemeyiz,
Az kalsın orucu yiyordu dayı.

Şans yaver gitmemiş kaderden yana,
Yaş yetmişi geçmiş, yasak var O’na,
Kuş değil ki uçup, sılaya kona,
Bu sene toplanmaz Rize’nin çayı.

Bağa bakılmazsa, vermiyor yemiş,
“Ne olur, şu çayı toplayın.” Demiş,
Bahane bulunmuş, söz dinlenmemiş,
“Size verdim.” Demiş, en büyük payı.

Şimdi izin çıkmış, araç bulamaz,
Sıkıntı bastıkça nefes alamaz,
Haydi, gittim dese; kendi yolamaz,
Beyninde gezinir kemençe yayı.

Beş, on kovan arı bakıma muhtaç,
Telef olup gider, ölürse anaç,
Rabbim, önümüze güzel bir yol aç,
Bu sene balları yemesin ayı.

Bir atı varmış ki; dillere destan,
Yeni doğum yapmış, adı gülistan,
Onu söyler iken sıyrıldı yastan,
Rahvan at olacak, büyürse tayı.

Namazı evlerde eyledik ifa,
Herkesin derdi var, umulur şifa,
Büyükler daima bekliyor vefa,
Gerginlik artarsa, çatlatır fayı.


Sabri Koca