Unuturdum ben seni gözlerin olmasaydı
Hem tövbem, hem tövbemi bozan idi gözlerin
Hiç adını anmazdım türkümüz çalmasaydı
Tellerimi titreten ozan idi gözlerin

Bir tatlı tebessümle aşk nedir anladığım
Kemandı ağladığım, ney oldu inlediğim
Sanki Ulucami’de huşuyla dinlediğim
Seher vakti okunan ezan idi gözlerin

Boğuştum gecelerin olmayan sabahıyla
Göğüs gerdim çileye, eyvahıyla, ahıyla
Yüklendim bu sevdayı sevabı, günahıyla
Yüreğime kurulan mizan idi gözlerin

Ne bir gün bıktım dedim, ne de bir an yoruldum
İsminin geçmediği her şiire darıldım
Gönlüme hapsettikçe gurbet gurbet sürüldüm
Hasretler diyarıydı, fizan idi gözlerin

Sevdiğim dedim sana, dostum, yoldaşım değil
Yüreğimdi ağrıyan, bedenim, başım değil
Dişlerimi sıktıkça akan gözyaşım değil
Kan olup da kirpikten sızan idi gözlerin

Son dileği sormadan, son mermisini sıkan
Hayalleri küstüren, umutlarımı yıkan
Hep öyle utanarak, hep öyle mahzun bakan
Siyaha aşık eden nazan idi gözlerin

O efsunlu rengini bir tuttum âlem ile
Senden dedim avundum, verdiğin elem ile
Ahvalime gülerek kırdığın kalem ile
İdam fermanımı da yazan idi gözlerin

Yaktın bitirdin beni, külüme dokunmadan
Eşiğinde beklettin, elime dokunmadan
Cesedimi görmeden, ölüme dokunmadan
Yaşarken mezarımı kazan idi gözlerin

Ellere can olurken, bana hep elmişsin sen
Dikeni yaprağından fazla bir gülmüşsün sen
Ben Mayıs zannetmişim, meğer Eylülmüşsün sen
Baharımı solduran hazan idi gözlerin