Yaşama arzuna yenik düşmeseydin eğer
Ölebilirdik belki beraber.
Belki ölürdük beraber ve aynı cehenneti paylaşırdık , kim bilir .
Ruhun raks ederdi İstanbul semalarında ; öylesine başı boş, öylesine kendinden geçik.
Bir adam sigarasını ateşlerdi aşağıdan,
Binlerce teşbih şaha kalkardı aklımda .
Yaşama arzuna yenik düşmeseydin eğer
Ölebilirdik belki beraber .
Belki ölürdük beraber ve tanrı artık meşru kılardı bizi .
Hatta İsa’yı çarmıha germezler,
İbrahim’i de ateşe atmazlardı.
Birlikte olsaydık ölüm bile güzel neticeler doğururdu bedbaht yaşayanlar için.
Şayet tersi olması ihtimali bile yeter ruhumu öldürmeye.
O zaman Azrail’i protesto eder , Tanrı’ya karşı da eylemler yapardım.
Ya da mahkum olur seni göremem diye yapmazdım.
Yaşama arzuna yenik düşmeseydin eğer
Ölebilirdik belki beraber.
Belki ölürdük beraber ve kurtulurduk zincirlerimizden .
Fiyakalı bir intiharla kapıyı çarpıp çıkar , Rest çekerdik Tanrı’ya.