Aslında ne çok senmişim seninleymişim ben,
Bir sigara yakıyorum dumanı sen tütüyor,
Bir yudum su içeyim diyorum,içimdeki kuraklık azıcık dinsin diye,
Sen akıyorsun içimdeki kuraklık dahada alev alıyor...
Yüksek bir yere çıkıyorum manzara seyredeyim diye,
Seninle geçirdiğimiz zamanlar film şeridi oluyor,
İzlediğim her yer sen oluyor,sen uçuyorsun kuş misali adeta...
....
Aslında ne çok senmişim yada seninleymişim ben,
Sokağa atıyorum kendimi biraz senden,evimdeki kokundan uzaklaşayım diye,
Çocuk cıvıltısına takılıyor gözlerim,
Hani aniden attığın kahkahaların,tarifsiz sevinçlerin vardı,
İşte onlar beliriyor o çocuk cıvıltısında...
Yola devam ediyorum iki sevgili çıkıyor karşıma,
Birbirinin gözlerinin içinde boğulurcasına bakıyorlar birbirlerine,
O an senin kahverengi gözlerin beliriyor gözlerimde,
O iki sevgili biz oluyoruz adeta...
...
Aslında ne çok senmişim seninleymişim ben,
Aynaya bakıyorum kendime yabancı bakışlarım,
Elimle kontrol ediyorum yüzümü ellerim yabancı,
Gözlerimi açıp kapatıyorum göz kapaklarım göz bebeklerime yabancı,
Ayna sen sureti beni gösteriyor adeta...
...
Aslında ne çok senmişim seninleymişim ben,
Sessizce kitap okuyorum köşemde sükunetle,
Kitapta olmayan, bana ait olmayan düşünceler satır aralarında yer değiştiriyor,
Okuduğum tüm harfleri,mısraları,sözleri sen yazıyorsun adeta...
...
Aslında ne çok senmişim seninleymişim ben,
Bazen balkona çıkıyorum etrafı izlemeye,
Kaç kişi gelip geçiyor bilmiyorum ama her geçen sensizlikle geçiyor,
Tüm suretler tüm saatler tüm nefesler sen oluyor adeta...
...
Ben ne çok senmişim seninleymişim?
Ben ne çok sen oluyor sen döküyorum toprağa,
Ben sen oluvermişim sende kayboluş,kendimi bulamaz olmuşum,
Yada ben bulmaktan aciz kalmış bulmayı istemez olmuşum adeta...

...İPEK KALKAN...