Ben hepinizi aynı sevdim

yürümek alabildiğine
arada sırada arabalar geçen bir yolda
taş atmak bir yüksek tepeye doğru
oturup dinlenmek köstebek toprağı üstünde kıçüstü
bir lale bir papatya toplamak sabah sabah kırlardan
çekip çıkmalı hayatın içinden bazen
tıpkı bir eldiveni çıkartır gibi elinde
uzaklaşmalı tüm sevdiklerinden
bazen kederlenmeli de insan
kızmalı
bağırıp hırpalamalı pişmanlık duymadan
iki köy arasında ki bir pınar olmalı kavga nedenin
paylaşılamayan.

sonunda acı nefret korku ve bir damla gözyaşı olmalı
hiç ayırt etmeden sevmek insanı korkusuzca
tuttun mu bir kez kurtarmalısın
dost gibi sıcak ve hataya düşmeden
kininde olmalı zalimce göreli
düşmanını iyi tanımalısın ki
darben hafif fakat öldürücü olsun
gözlerin değil yüreğin açık olmalı
her şeye evet diyebilmeli dilin sevgiden yana
ben hepinizi aynı sevdim
hiç ayırmadan
kuzeyli, güneyli aynı otobüsle geçtik bu yollardan
aynı derede su içip ayakalrımızı birbiriyle seviştirdik
özgürce....
gözlerim gözlerinle kardeş
yüreğim yüreğinle beraber
sürekli seviştiğim kadın sensin
yağmur yağdımı hep seni hatırlarım
yüreğim senin için çarpar
ağlamalı sesin hep duyarım tedirgin oluşun
ve beni kahreden tutarsızlığın zayıflığın
seni ve hepinizi aynı sevdim
bütün dünya halklarını
yürekliliğinizi sevginizle besleyin
ve sağlam basın toprağa sizden ürksün
asla umursamaz olmayın duyarlılığın yanında
her şeyden ve herkesten hesap sorun
kalleşlerlede tanışın
hayatı çabuk öğretir
dürüstçe olun dostunuza
aynı mertlikle karşılayın düşmanınızı sizden utansın
ben inanıyorum ki ;
hepimiz yürekli insanlarız
elele namusluca seveceğiz hayatı.


18 ekim 98 Ankara Dikmen