Görülmez bir giz ile yanıyor gönül dağım,
Eriyip kayboluyor ömrümden şiir çağım.

Dilim varmaz demeye sûkuta bel bağlıyor,
Duygular bir kuytuda durmaksızın ağlıyor.

Çığlıklar savurarak sessiz kalan yüreğim,
Yıkıldı gökyüzümü sırtlayan aşk direğim.

Yüksek dağlar başında arıyorum ufkumu,
Bilmedim hakikât mi? Yoksa derin uykumu?

Afakıma ak düşmüş göremez geleceği,
Sanki hiç oldu birden yanıyor gönül evi.

Dirensin tüm dertlere gönlüme sürgün yesin,
Metanete sarılsın sabrı ilke edinsin.

Sürgün yedim çöllere yaşamak bir hevesti,
Hızlı esen rüzgarlar şimdi nefesim kesti.

Üç metrelik boyumla uzandım iki adım,
Kapatın üzerimi keskin ayazda kaldım.

İdelerim silahmış duygularım kan revan,
Gözler afakta kaldı gelsin gâyrı son kervan.

Kelâmsız şairindir şimdi kopan kıyamet,
Ey aciz kalmış rûhum huzur için kıyâm et.