Yorgunum...!
Samsuna sıgdıramadığım yalnızlığım bavulun ve ben
Dikenli tellerin ardında görünmez duvarlar ördüm yalnızlıgımla göğe uzanır...
Şimdilik gidiyoruz korkuyorum kimsem yok
Başka nefeslerden uzak yeşilimsi bir deniz
Rüzgara kapılmış içimi okşayan bu tuzlu su
Kelimelerin tükendiği sesime sus değdiği bir nefessin
Demirden bir kutu deniz üstünde
Üşüyorum herşey yarım, sevgiler eksik ve uzak
Şimdi göğün altında hayat bir deniz ve demir kutu
Üşümelerim artıyor eksiklikler dahada çuvalıyor ve ben iyice uzaklaşıyorum
Yalnızlığımla baş başa kalıyorum yıldızların parıltılarıda uzaklaşıyor yavaş yavaş
Artık sığmıyorum göğün altındaki hayata
Yeşilimsi sular üstünde demirden kutular
Mavi ve tonları, yosunun kendine has kokusu
Artık tat vermiyorlar bana,
Şimde çok uzağım dahada eksiğım göğün altındaki hayat, hoşçakalın...