Bilmezler seni senden ötürü diye başlayan kemikleşmiş ciğerleriyle kıvrakça süslenmiş kelimelerin ardında kendi menfatince dönen diller egolarının kanatlanmasıyla şaha kalkan gülüşlerin sahteliği insan suretinde yanına kapaklanmış hayata yancı gözüyle bedavadan bakan bakışlar sen beni bilemezsin...

Dışarıda hayat... bir tebessüm gibi yansıttığım bir ben varım.
İçerde vurgun yemiş balıkçı misali,
En sert kışların rüzgarına selam vermiş ardıç gibi
Kim bile bilirki ardındaki tozu toprağı sen beni bilemezsin...

Artık zamana mahkümlugunu kabullenen mühebbet yemiş suçlu gibiyim.
Çaresizce içini kaplamış tütün dumanı, ciğerlerime oturan efkarım
Damarlarımdaki kana karışmış anason sen bile fayda etmiyorsun kederime
Kırık dökük harabeleşmiş dünyama artık kaderim diye sesleniyorum
Bilinmezliklerin ardında ben beni bilmezken sen beni nerden bileceksin...