Adını bırakıp giderken beynime
öksüz bir çocuğa döner
sensiz iklimim.
Üşür mevsimlerim,
yağmur yüreğime vurur,
fırtına eser günüme.

Anım sarhoş,
zamanım karanlık.
gönlüme köz olur acılar.

Yokluğunun avuçlarından
içerim kekremsi hüzünleri
hüzzamın sancıları nakarat olur dilime.

Gel de gör,
karanfillerle donattım yollarını
yıldızlardan taç yaptım gecenin uzayan saçlarına.
Pırıl pırıl
gözlerimin ıslak sokakları.

Gel de
kurut dudağınla yanağımdan süzülen yaşları.
Düşlerini boynuma
öpüşlerini saçlarıma as
ve
buselik bir şarkı mırıldan
çınlayan kulağıma.
Ardından
efsunlu şiirlerden konfeti olup
yağdır ardı ardına başıma.

Tam da dileğini tutarken senin,
güneşi söndür gözlerimde.

Tak bileğime
sevdanın en kalıp kelepçesini.
Yok et
benzimi soldurup genzimi yakan
kehribar yalnızlığımı.

Gönlüm, hayaline heveste.
Ömrüme ak, bir nefeste.



zekeriya duman