Pablo ve ben her zaman ki yerde
Elimizde bizden yaşlı şarap
Bir bana bakıyor Pablo
Bir de şaraba
Uzak uzak diyor uzanıp kulağıma
Pablo bir yetmiş ben bir doksan
Ömürlerimiz bir o kadar kısa
-‘’Ne zaman gideceğiz bu yerden’’
Yeni geldik diyorum Pablo daha çok yeniyiz
Duruyor göbek bağımız anadan üryan
Nefesim kalmadı diye ekliyor Pablo
Kulağıma uzanarak uzun uzun
Duyamıyorum göremiyorum diyor
Sesi alçak kendi yüce bir varlık
Pablo ve ben yıllardır tek bir beden
O seviyor kitap okumayı gezmeyi yazmayı
Yeni insanlar tanımayı
Ama bir engel var aşamıyor
Sevgili istiyor oysa severken tüm insanları
Ayrı bir sevgi

Ceplerinde taşıyabileceği
Kaleminin ucunda görebileceği
Hayal kurmak zordur Pablo diyorum
Hayal kurarak özgürleşemezsin
Yazdıkların bir İtalyan kadar kırık
Yazdıkların veba eskilerden kalma
Pablo kendinde değil biliyorum
En son acıları vardı anlatıyordu
İçine kapandı çocuk çığlıkları arasında
Pablo ben ölmek istiyorum
Demişti bilim daha yeni ışıldarken gözlerimizde
Sonra sonra Pablo ve ben
Bir diyar edindik kendimize rahat rahat sevişebileceğimiz
Yeni bir tohum attık
Her şey batarken usul usul karanlığın içine.