Durgun sularda sessizce açmış bir çiçek...
Büyüyememiş, solgun bir nilüfer...
Öyle bir sis içinde kalmış ki güzel başı,
Kulaklarında yankılanıyormuş sesler...
Kurbağaların, sivrisineklerin,
Durgun suların boğuk uğultusu...

Kocaman yapraklar gölgeliyormuş mahzun yüzünü...
Yine de gülümsüyor,
Gülebiliyormuş hayata...
Çünkü,onu tutan,
Güç veren kökü
Suyun yüzünde tutuyormuş küçük nilüferi...

Zaman, ne masallar anlatmış seneler boyu.
Kulağında ninni olan nice masallar...
Hepsinin de mutlu bitiyormuş sonu.

Kimini küpe yapmış küçük kulaklarına,
Senelerce sallanan akrep misâli...
Kimiyse gerdanlık olan demir zincirler...
O masallara uzatmış bilmeden narin bileklerini,
Kırılmaz prangalarla süslenmiş kolları...

Saçlarını süslemiş deniz atlarının takıldığı ağlar,
Dolanmış beline sıkıca koparamadığı bağlar...

Bir nefes çekmek için sisler arasından
Ne zaman uzansa başı,
Fırlatmış göllerin bin yüzlü perileri taşı...

Bilmemiş, uzanmış arada elleri,
Kimi dostça tutarken sevgiyle,
Kimi dibe çekmeye çalışmış.

Ama, hep duyuyormuş ömrünce severek dinlediği şarkıyı,
Umut saçıyormuş yüreğine sözleri...
Bir gün, bir gün yeşerecekmiş tomurcukları,
Uzanıp rengârenk açacakmış göklere doğru,
Tutup meltemlerin elini,
Gülümseyecekmiş gönlünce güneşe...

Hâlenur Kor