Kalmışım bir başıma
Bu kentin en ortasında!
Ömrüm değil sadece
Tükenmiş ömürler arasında!
Şafak yırtılmaktadır
Kızıl güneşiyle dağlarda!
Sesler gelir yanlızlığıma
Gecenin muhayil karanlığında
Üşüyen bir Mart var dışarıda
Nergiz boyun bükmüş
Bekler seni bir başına
Bir menekşe büyüyor
Tuğla yığınları ve molozlar arasında
Kalbim ise düşmüş
Bin yıllık hazan acısına!
Kalmışım bir başıma
Bu kocaman kentin en ortasında!
Ölü bir şehir var şarkıların mısralarında
Eşlik ederek gidiyor göz yaşlarıma
Varım, bazen kimse arayıp sormasada
Bu kocaman kentin en ortasında
Yanlızlıklar kucak kucak
Sarılır boynuma
Söz geçiremem kendime de çoğunlukla
El olur ruhum, acıyan ruhuma
Kalmışım, bir başıma
Bu kocaman kentin ortasında
Yanlız kentler eşlik eder
Yaşlanmaya …

H. Hüseyin Arslan - Frankfurt - 26.03.2020