2
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
714
Okunma
YALNIZLIK SENFONİSİ
Sesim çıkmıyor!
Bağıramıyorum!
Duymuyor kimse beni!
Ben neler söylüyorum?
Kime ne anlatıyorum...
Gözlerim ağlamaktan,
Yüreğimse yanmaktan yoruldu...
Döküldü umutlarım,
hayallerim,
inancım,
güz gülleri gibi...
Yaşamak öldürür insanı,
Tıpkı sen gibi,
Demek ki varmış her ölenin bir katili;
Dünyasını yıkıp canını alan Azraili...
-"Offff!"
Koskocaman bir "Offff!" çekmek istiyorum.
Boğuluyorum...
Kalbim zannedersin nefes almıyor.
Bu belli ki yalnızlık senfonisi,
Güneş batınca çalmaya başlıyor.
Yazar yine yoruluyor..
Şair yine susuyor..
Yine,
yine,
yine...
LâM
5.0
100% (5)
Cevap Yaz