Sessizliğin gücüne şahidim:
Toprağa duyduğum özleme serildiğim
Şiirin de en mahrem namesiyim.
Soluksuz kalan fıtratında yergilerin
Telaşına yenik düştüğüm sevdalı şehir,
Künyemde saklı yedi tepesi özlemin
Arnavut kaldırımlarına yüklediğim gözlerim:
Hani öykündüğüm hani öldürdüğüm
Hani semanın huzmesinde titreşen yengilerin
Sedef kakmalı hezimetine yenik düşen matemin de
Seyrinde gök gözlü annemin düşlerine katık
Aşka da batık yaptığım bir matemle
Dillenen kısmetinde güncemin
Köklerimle ait olduğum İstanbul…

Münzevi kalabalıkların baş şehri
Köhne yalnızlığın şimdilerde
Sefasını sürdüğü kıyamına durduğum gönlün de
En kaknem gölgelerden kaçıp
Mevsime şerh düşen sicim gibi gözyaşlarımda
Savrulan nidaların rahmeti
Aşkın yükü ve küsü
Elbet diri hücreleri ömrün
Hani olur da kaydım silinir evrenden;
Hani olur da serildiğim kadar her zerrem
Aidiyetini savunur şu evhamlı gönlüm.

Gönlümde kaynayan tencerede
Kısmeti bu güneymiş sessizliğin
Suretlerin solukluğunda
Sönen yıldızın da düşük ısısı
Soğuyan ellerinde yalnızlığın
Bitap düşen düşlerin kayrası.

Göğe mazhar yüreğe nazire;
Sevdaya hutbeler
Serzenişlere methiyeler dizdiğim bilumum hecenin
Nezdinde
Seyrelen ebemkuşağı
Kınalı ellerinde gelinin
Belinde kırmızı kuşağı
Çıkıp da meydana oynayan damadın
Mahcup yüzünde oynaşan utancın şerefine
Elbet yazdığım şiirlerin bağlanmadan basireti
Uyup da düzene kaykıldığım kadar hücremde
Yendiğim, yandığım, yerildiğim
Sözcükler uğruna da yanıp tutuştuğum
Aşkın yüzü suyu hürmetine.

Bedellerse ödenen, nice badire
Bağnaz ritminde ruhun
Beylik söylemler katıksız rüzgârın inhisarında:
Savrulan yapraklar gibi beyitlerim:
Küsen, tüneyen, türeyen her ne hikmetse
Aydınlığa çıkacak da elbet yeryüzü.

Göğün varlığında saklı o tılsımla
Tınısında duaların
Kördüğüm olan lanetin bile hayra delalet gizinde
Savrulduğumuz kadar s/avunduğumuz
İlahi Aşkın vuran ışığı güneşi bile sönük kılan
Her deminde ömrün, yandığımıza biat
Bir terane ki seferi yüreğin sonlanmayan ritmine
Yenik düşen devasa kâinat
Dur durak bilmeden açan rahmet yüklü günün şerefine.