Kırşehir’in bir köyünde
Koca yürekli bir adam Dursun Ali
Fakir, gönlü zengin, gururlu
El açmadı, medet ummadı kimseden

Herkese gülücükler saçar
Gel gör ki belli etmezdi kimselere
Kan ağlayışını içinin

Gurbet yolları gözüktü sonunda
Bıraktı iki çocuğunu ve eşini geride
Bir trenle taşı toprağı altın şehir İstanbula
Sevdiklerine el sallarken
Gizlenen gözyaşları

İş bulma umuduyla gezer
Yağmurda ıslanan eski ayakkabılarıyla
Mücadele edercesine hayatla
Sönmez gözlerindeki umut ışığı

Sonunda bahçıvan oldu bir konakta
Köylü diye hor görürlerken onu
Bilmezdi hiçkimse
Saatlerce ağlayışını

Konağın güzel kızı Neriman
Gözüne kestirmişti onu.
Hiç ihanet edebilir miydi?
Geride bıraktığı biricik aşkına

Neriman vazgeçmeyecekti.
Reddedilince kirli bir oyun oynadı ona
Saklayıp Dursun Ali’nin çantasına mücavherlerini
Arayıverdi ’’Hırsız Var’’ diye Polisi

Sonrası gamlı mapushane köşelerinde
Boşa geçen yıllar suçsuz yere
Ekmek kavgası için geldiği İstanbul’da.
Umutları, hayalleri vardı oysa.
Bir gece ansızın sonu oldu kanser hastalığı
Koca Yürekli, Yiğit Dursun Ali’nin.

youtu.be/TAqj9MK3tyE