Zaman gün gün ufalanıyor…
.
Aynı pınardan akıyor salı ve cuma
Öteki günler de
Başlangıçların başlangıcı’nın düelloya girişi ne zamandı
Unutuluyor
Öyküsünün gözlemciliğine soyunuyor herkes
Bir çocuk kendi yarattığı depremine gülüyor.
Yüzündeki hüzün hiç sönmüyor Yüzbaşı’nın Kızı’nın…

.
Tuzak kuruyor bize her şey
Bir fırtınanın içinden kaçıp ötekine yakalanıyoruz.
Üşüdüğümüzü duyumsadıkça tekliyor sol yanımızdaki
Taşıdığımız değeri bilmeksizin
Bir gizli el
Satranç taşları gibi yerlerimizi değiştiriyor.

Süre kapanıyor…
.
Koparıp koparıp atılan bu sayfalar
Hiçbir çatlağı doldurmuyor
Öteki günlere muhtaç kalıyor dün
Naraları tükeniyor Kızkulesi önlerinde yarınların…

Yol kısalıyor
.
Kendine varması ne değin zordur insanın
Benim için de aynı.
Uzun bir yoldur,demiyor Orhan Rifat boş yere.
Üzerimi kim örtecek ve kimler susacak acaba
Bir adaya ulaşınca niçin sevinir ki insan
İçimde depreşip duran sorular var
Hepsi bu kadar
.
İnfilak ediyor buluşamadan tüm nehirler
Seni anlatan öyküler yazıyorum
Bir avuç dolusu sözcükle

Kum saati eliyor
.
Rodin’le Rosa’yı, Nazım’ı ve Piraye’yi
Monet’i Camille’yi değil sadece

Seni de beni de…


NECDET ARSLAN