Hep sordum kendime neden?
Neden diye?
Yaşananlar,
o güzel anılar,
seninle dolu tüm hatıralar...
Yalanmıydı acaba diye,
hep sordum kendime...
Sonunda çalan ayrılık çanları,
zannettim ki hep hayal...
Demekki hayalden ibarettin bende...
Ve bittin...
Bittin sevgili bittin...
Ve anladım ki,
aslında sensizlik bana verilen bir ödül.
Ama yine de,
her RABBİM’e avuçlarımı açtığımda,
alnım her secdeye vardığında,
dualarımın ilk cümlesiydin...
O’nun kalbini sakın ağlatma,
hep güldür derdim..
Bil istedim...
Artık ölsemde gam yemem.
Anlıyor musun?
Mutlu olduğunu hissediyorum çünkü..
Nasıl oluyor diye sorma,
hissediyorum işte..
Sahi!!
Sahi mutlusun dimi?



Ben ölsemde sen mutlu ol...
Biliyorum,
buruk bir vedayla,
gönlünde derin hüzünler bıraktım...
Dilimde öyle küfre bulanmış sözlerim
vardı ki,
canım acısa da hep içime attım...
Neden?
Bir gün mutlu olacağına inandım çünkü...
İnandım anlıyor musun?
İnandım...
Sabırla bekledim...
Hep sabırla bekledim...
Tüm benliğimi kaybettim belki...
Ama yine de vazgeçmedim...
Seni sana bırakmakla görüyorum ki şimdi,
ben doğru yolu seçmişim...
Artık ölsemde gam yemem.
Anlıyor musun?
Mutlu olduğunu hissediyorum çünkü..
Nasıl oluyor diye sorma,
hissediyorum işte..
Sahi!!
Sahi mutlusun dimi?


Yazan : Recep Hamza