Neden hiç kimse beni anlamıyor, neden hep bir mağlubiyet içindeyim?...
Oysa; galibiyetin düşünü bile görmek haram biliyorum!
Kendi yaralarını kendi saran küçük kız mı büyüdü?
Yaralar mi değişti, yoksa yara açanlar mı? Bilmiyorum…

Hayatın çarkında anlamsızca dönen kobay faresinden farksızım!
Bazen diyorum keşke cahil olsaydım!
Cehaletin mutluluk olduğunu öğrendiğim günden beri; bütün düşüncelerim aynı kelimeye yuva yapıyor. ‘’mutluluk’’

Sahi neydi?
Sarıpapatyaları beyazlardan ayırmak gibiydi hayatin içinde mutluluk aramak.
Dikiş tutmaz yaralarım yastık altında her gece kanarken, daha henüz kendime bir günah keçisi bulamamışken,
neyi,
nerede ve
neden arıyordum?

Deli miydim ki?
Dibini görmediğim bir kuyuya taş atıyordum.
Hayat risk almaktır diyordu iç sesim!
Peki alayım alayım da Neyin riskini?
Hayatımı bir masaya yatırıp üzerine bahis oynamak ne kadar da adil di…

Beynimle mantığım arasındaki savaşı yine kalbim kazanmasın diye dualar eden ellerim çaresizdi. Hani çaresizsen çare sendin.
Nereye gitti cevap anahtarları hayatın?
Rölanti bir hayatin varisi mi olacaktım…

Sahi mutluluk neydi?
Hala cevap arıyorum hala