Yine savaş, yine kan; doymadı mı gözünüz?
Çadırlar suya batmış; çoluk, çocuk perişan.
Allah’tan korkunuz yok, taşa dönmüş özünüz,
Dünya uykuya yatmış; çoluk, çocuk perişan.

Aylan suda boğuldu, Erva soğuktan dondu,
Onların yalnızlığı kalbime çok dokundu,
Gözyaşları içinde Fatihalar okundu,
Herkes bir acı tatmış; çoluk, çocuk perişan.

Mazlumlara sorulmaz ne ırkı, ne inancı,
Cana değen her kurşun, bırakır aynı sancı,
Batılı dediğiniz; bin bir yüzlü yalancı,
Onları çoktan satmış; çoluk, çocuk perişan.

Fitne zuhur edince kardeş kardeşe düşmüş,
Onların bu haline medeniler! Gülüşmüş,
Yağmalanan malları batılılar bölüşmüş,
Sulara zehir katmış; çoluk, çocuk perişan.

Hele biraz düşünün! Bu neyin kavgasıdır?
İdrakten yoksun olan, şeytanın tayfasıdır,
Sadece insan olmak, herkesin paydasıdır,
Sefalet gelip çatmış; çoluk, çocuk perişan.

Batının şeytanları Hak’tan çok uzaktılar,
Bütün Ortadoğu’ya ateş atıp yaktılar,
Zenginliği sömürüp, posayı bıraktılar,
Vicdanı çöpe atmış; çoluk, çocuk perişan.
Bu ne sefil hayatmış; büyük, küçük perişan.

Sabri Koca