Şu yokluk hırkasını giydiğim günden beri
Yılar geçti ard arda yüzüm bir gün gülmedi
Sıtımda ki kamburum hep çilenin eseri
Sürekli kaldım darda yüzüm bir gün gülmedi

Eyüp sabrı kuşandım bekledim Yakup gibi
Yeltenmedim isyana yoklarken delik cebi
Küfürlerden sakınıp bozmayarak edebi
Burkuldum ah-ı zarda bir gün yüzüm gülmedi

Yüreğimde mimlendi hasretimin yarası
Yanağımda kurudu göz yaşımın turası
Ömrümün çetelesi sıla gurbet arası
Özlem duyunca yurd’a yüzüm bir gün gülmedi

Çakallar sofrasında ekmek banarken tuza
Birisi buyur derken diğeri derdi uza
Çoğunu bekliyorken kanaat derek aza
Garip kalınca orda yüzüm bir gün gülmedi

Güvenmeye kalkınca düşersin kalbur üstü
Yaban elin olmuyor ne gardaş nede dostu
Sırtımı döndüğümde deldiler beden postu
Yem oldum kuşa kurda yüzüm bir gün gülmedi

Memhet Kılıçel