Kalbim kan pompalamaktan ibaretti.
Atmiyordu sanki
O açılmayan telefonlar kara haberin
Öncüsüydü sanki.
Ne bir veda vardı.
Nede bitti diyen bir ses,
Sesiz çığlıklarla boğuluyordum.
Günlerce onu aradım.
Gittiği yerleri,tanıdıklarını,
Herkes suskun..
Bilmiyoruz bugünlerde uğramıyor buralara diyorlardı...
Defalarca sormayada utanmistim
Soramiyordumda onu
Sadece acıyla imtihandaydım.
İçin için ağlıyordum.
Kimselere görünmeden
Rabbim diyordum gözyaşlarım
Evrende acı bir yankı oluyordu.
Her gün dahada nefessiz kalıyordum...
Bir gün yok denilen kapılardan birini zorladım.
Açıldı
Oradaydı.
Oradaymış hep zaten.
Sordum neler oluyor neden yoksun
Neden yok dedirtiyorsun.
Hatam ne..
Yok sende hata ben hatalıyım.
Git kurtar kendini benden dedi..
Yalvardım sensiz nefes alamıyorum dedim.
O ağladı ben ağladım.
Herşeye raziydim.
Ama adi bir korkaktı o.
Bitti dedi ve gitti.
Bana bakıyorlardı acınası gözlerle
Ayağa kalktım.
Yürüdüm çıktım gittim o kapıdan
Ben ağladım,sokaklar ağladı ...
Öyle içten içe Allah’a yakarışlarima
En çokta aşk ağladı.
Sabretmek zordu ,canım çok yanıyordu.
Yakıp yıkılmalıydı bu şehir..
Ama sapasağlam duruyordu
Sustum...
Susa susa alıştım yokluğunda
Onsuz hep bir eksik yüreğimle yaşamaya...

NEVİN AKTEKİN GÜLFIRAT