Vakit sensizliği çeyrek geçiyor,
Yine benle baş başa hayat
Ve kararan geceye nispet edercesine uykusuz.
Ya sen…
Vurur mu seni de, saat başı vuran yalnızlık?
Gecenin eşiğinden çoktan geçmiştir belki de
Bensizliğe teslim olmuş ruhun…
Uykunun mahmurluğu kıvrılırken gözlerinde,
Haziran’a inat, ürperirken tenin yalnızlıktan
Koynundaki boşluğa sığmamada aşk,
Gece uzun,
Gece sensiz,
Ben sensiz ve sessiz…
Bir buselik yürek yollarım tebessümle…
Yırtar karanlığı senli dualarım,
Mahkum edilsem diyorum sana,
Mahkum olsam, gözlerinde doğan aya,
Yüzünün aydınlattığı, sana aç sabahlara.
Kalbinin zindanlarına sürgün,
Yüreğindeki damarlara prangalı…
Perişan aşk…

Bak günün ilk ışıkları değiyor tenime,
Bir yanım sen diye çığlık atarken,
Seherin öksüz sessizliğinden korkarak
Bir yanım bilir ki uzaklık mesafe değil,
Veda sözcükleri dökülmezse dil arsızlığına.
Ve hala kavuşmaz kirpiklerim birbirine.
Ah dokunabilsen içimdeki aman vermez kora!
Küllenir mi sanırsın ellerin, sinemi saran odda.
Şimdi;
Vuslatın muhayyel olur en kalbi nazarımda.
Acıtır içimi yokluğunun dikenli telleri,
Burulurken her akan vakitte.
Her seferinde yelkovanın,
Biraz daha sıkı, biraz daha parçalayarak.
Gel de dayan aşk…

Ruhumda yankılanan ses!
Bir cırcır böceklerinin senfonisi böler sanırdım,
Yorgun siyah tenhalığını soysuz gecenin.
Oysa şimdi adı konulmamış bir dem çağlıyor,
Gün be gün büzülen damarlarımda
Sen sen diye…
Ve geceye akseden bir ayrılık şarkısı dilimde.
Kifayetsiz yarınların solgunluğu durur önümde,
Soğuk taştan bir duvar misali,
Bir de üstünde adın çakılı, mıh gibi…
Söylesene;
Eskitir mi yüzünü ahşap çerçeveye sıkışmış ayna,
Ya da kirli sakalına mı sakladın çizgilerini.
Sen büyüdükçe zamanın küçüldüğünü bilerek
Her adımla, ömürden bir gün tüketerek
Koşabilecek misin belirsiz yarınlara?
Öyleyse sen sus…
Derbedersin aşk!

Şimdi ben;
Beklemelerimin virgülü kaldırdım,
Susmalarıma mim koydum.
Haykırışlarım korkusuz,
Nidalarım sorgusuz,
Dünya alem bilse ne olur…
Kalbime kazınmış iki kelime;
Kayıtsız ve şartsız,
Seni seviyorum…
SELMA PEKŞEN