Ruhumu ödünç verdim şiire:
Kaykılan geceye ihanet ettiğim iki düş arası
Yalnızlığın satırlarına bahşettiğim her acı.
Makûs yürekte saklı
Telvesi ömrün…

Hani, sakındığım ardıç kuşu
Hani, mevsimin iki yüzü
Hani, hiçliğime dokunuşu Mevla’nın:
Şiirle yatıp kalktığım her esir düştüğüm düşle:
Mavinin bombaladığı görkemli mazim
Yetilerimde kalmadı oysa yetim düşmüşlüğü minnetin.

Aşkla sırdaş bir vaveyla
Kaç çeki ise yılgılarım hizaya gelmediği biteviye
İçin için dertlendiğim gün batımı
Bir batında doğan aşk ve şehla özlem
Sarmalında hidayetin
Mevsimin izini sürdüğüm her serpintide
İhlal edilmişliğin de sihri.

Kardığıma bakmasın da hani kimse
Sapkın mizacına hüznün
Kanmasın da cümle âlem:
Sivri uçlu kalemimle derdim
Tıpkı metin kalmayı becerdiğim
Gel geç esaretin yüz karası ömrün
Köpük köpük acılar
Kuduran göğün sarkıttığı o ipte mi asılı mazim?
Ah, azizim, bildiğinden çok öte benim sefaletim.

Bir cümlenin nezdinde görünmezliği acıların
Bir başıma kaldığım zirvesinde mağlubiyetin:
Hani, o devasa çukur mezar bildiğim
Kefeni ile sarkacın ucunda
Şiiri de hüznü de nimet bellediğim.
Diskalifiye edildiğim şu minvalde
Körüklenen saltanatı izbelerin
Aydınlığın da mimarı işte dualarım.

Kekremsi acıları serperken zemine
Birden başlayıp da varamadığım ikiye:
Azığa alınası günün solgun yüzünde
Tecelli eden zarif üç beş cümle belki de
Yüreğin şifası şu beylik nazire:
Tebessümlerim doğurgan oysa
Bandıkça acılara hala gülebildiğim bir mucizede
Saklıyım ben
Görünmezliğin seyrinde basıp da ateşe
Kıvılcımlar nasıl da şakıyan mizacın mezesi
Sağanak öncesi bir seda
Aşkı mimleyen yetim dizelerin her birinde.

Sözcüklerden yana derdim sanma da sakın azizim,
Varsa yoksa düştüğüm her boşluk
Sözüm ona aşkın inhisarında.
En berrak düş adeta mimozaların bahçesi
Saf kan masumiyetin çiğnediği her izbe:
Yalın bir coşku mimarıdır bu aşkın
El sıkıştığım hazan da başmisafiri yüreğin
Dipçiğinde saklı kaydı elbette özlemin
Göğe aktığım kadar darıldığım cihana
Sarmalında hidayetin
Ölümüne nikâhlıyım ben hüzünle.