0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
443
Okunma
Ben ki, binbir umutla bekliyorken baharı
Zemheri ortasında, ıssız kaldım bu sefer
Tüm kapılar kilitli, yitirdim anahtarı
Gönlümü bastı efkâr, ruhumu sardı keder
Hiç bir zaman kimsenin üstüne yük olmadım
Kapanan kapıların ardına sığınmadım
Ne dostu, ne düşmanı, kem sözlerle anmadım
Bu garip yolcu, yine bildiği yoldan gider
Bütün dik yokuşları bir başıma yürüdüm
Yüce dağda kar idim, gizli gizli eridim
Vakûr bir ağaç gibi, dimdik ayakta öldüm
Hayat denen sahnede, her güneş bir gün söner
Yolun sonu göründü, ötesini bilemem
Gerisi bir muamma, gerisi hayli müphem
Amelin seni bekler, ya cennet, ya cehennem
Nerede başlamışsa, yol aynı yerde biter
İbrahim Taşdemir
5.0
100% (1)
